تشخیص مالاریا در یک زن در واشینگتن؛ احتمال اولین مورد ابتلا در داخل ایالت

مقامات ایالت واشینگتن اخیراً از تشخیص یک مورد مالاریا در یک زن محلی خبر داده‌اند. این اتفاق، در صورت تأیید شدن، می‌تواند اولین مورد شناخته شده از ابتلا به این بیماری در داخل ایالت باشد که زنگ خطر را برای مسئولان بهداشتی به صدا درآورده است. مالاریا که یک بیماری ناشی از پشه است، معمولاً در مناطقی با آب‌وهوای گرمسیری و نیمه‌گرمسیری شیوع دارد و موارد ابتلا در ایالات متحده غالباً مربوط به افرادی است که به تازگی از مناطق پرخطر به کشور بازگشته‌اند. از این رو، شناسایی یک مورد بدون سابقه سفر بین‌المللی، بسیار غیرعادی و نگران‌کننده تلقی می‌شود و توجه ویژه متخصصان را به خود جلب کرده است.

این زن در تاریخ ۲ اوت با مالاریا، یک بیماری انگلی که از طریق نیش پشه‌های آلوده منتقل می‌شود، تشخیص داده شد. بلافاخته پس از این تشخیص، آژانس‌های بهداشت عمومی ایالتی و فدرال همکاری خود را آغاز کرده‌اند تا منبع دقیق عفونت را شناسایی و تأیید کنند. این تحقیقات شامل بررسی دقیق سوابق سفر و تماس‌های فرد بیمار، همچنین بررسی محیط زندگی او برای یافتن پشه‌های آلوده است. هدف اصلی این تیم، جلوگیری از شیوع احتمالی و اطمینان از سلامت عمومی جامعه است. این وضعیت، بر اهمیت نظارت مستمر بر بیماری‌های واگیردار و آمادگی برای واکنش سریع در برابر تهدیدات جدید تأکید می‌کند.

مقامات بر این باورند که این عفونت ممکن است توسط پشه‌ای منتقل شده باشد که پیش از این فرد دیگری را که به مالاریا آلوده بوده (موردی مرتبط با سفر) نیش زده و سپس انگل را به این زن منتقل کرده است. در حال حاضر، بیمار تحت درمان قرار گرفته و به دقت تحت نظارت پزشکی است. علائم بیماری مالاریا می‌تواند شامل تب، لرز، دردهای بدنی، خستگی شدید، استفراغ و اسهال باشد. نکته مهم این است که بروز علائم پس از گزش پشه آلوده ممکن است تا ۳۰ روز طول بکشد، که این موضوع ردیابی و کنترل بیماری را پیچیده‌تر می‌کند و اهمیت آگاهی عمومی از علائم و مراجعه به موقع به پزشک را دوچندان می‌سازد.

در شرایطی که چنین موردی نگرانی‌هایی را برمی‌انگیزد، مقامات بهداشتی بر این موضوع تأکید دارند که خطر ابتلا به مالاریا در منطقه پیرس کانتی، واشینگتن، همچنان بسیار پایین است. آنها در حال انجام اقدامات لازم برای ارزیابی دقیق وضعیت و اطمینان از عدم گسترش بیماری هستند. این اقدامات شامل افزایش نظارت بر جمعیت پشه‌ها و اجرای برنامه‌های کنترل آفات در صورت لزوم خواهد بود. شفافیت در اطلاع‌رسانی و همکاری با جامعه محلی برای افزایش آگاهی و انجام اقدامات پیشگیرانه فردی، از ارکان اصلی مدیریت این وضعیت است تا از هرگونه وحشت غیرضروری جلوگیری شود و مردم با آرامش خاطر، دستورالعمل‌های بهداشتی را دنبال کنند. این رویکرد پیشگیرانه و مبتنی بر شواهد علمی، تضمین‌کننده سلامت جامعه در بلندمدت است.

مالاریا در ایالات متحده: گذشته، حال و تغییرات اخیر

موارد ابتلا به مالاریا در ایالات متحده معمولاً به سفرهای بین‌المللی افراد مرتبط است؛ عمدتاً به بازدیدکنندگانی که ارتباطاتی با کشورهای جنوب صحرای آفریقا دارند، جایی که مالاریا همچنان یک بیماری بومی و شایع محسوب می‌شود. این بیماری به طور بومی در ایالات متحده شایع نیست و از این رو، هرگونه مورد ابتلا در داخل کشور بدون سابقه سفر، به دقت مورد بررسی قرار می‌گیرد و به عنوان یک رویداد خاص در نظر گرفته می‌شود. در واقع، ایالات متحده در دهه ۱۹۵۰ میلادی به طور مؤثری مالاریا را ریشه‌کن کرد. این موفقیت چشمگیر نتیجه مجموعه‌ای از اقدامات کنترل‌کننده تهاجمی و هماهنگ در سطح ملی بود.

این اقدامات شامل استفاده گسترده از آفت‌کش‌های مؤثر مانند DDT برای کنترل جمعیت پشه‌ها و همچنین بهبود سیستم‌های زهکشی برای از بین بردن زیستگاه‌های آب راکد که محل تخم‌گذاری پشه‌ها هستند، می‌شد. برنامه‌های نظارتی قوی و درمان سریع موارد شناسایی شده نیز نقش کلیدی در موفقیت این کمپین ریشه‌کنی ایفا کردند. این تلاش‌های هماهنگ و گسترده، نمونه‌ای بارز از قدرت بهداشت عمومی در کنترل بیماری‌های واگیردار است و نشان می‌دهد چگونه با اراده سیاسی و اقدامات علمی، می‌توان بیماری‌های بزرگ را مهار کرد.

با این حال، پشه آنوفل که ناقل مالاریا است، بومی آمریکای شمالی بوده و در سراسر ایالات متحده زندگی می‌کند. این بدان معناست که اگر این پشه‌ها فردی را که به این بیماری آلوده است (مثلاً یک مسافر بازگشته از یک منطقه مالاریاخیز) نیش بزنند، به طور بالقوه می‌توانند انگل عامل مالاریا را به افراد دیگر در همان منطقه انتقال دهند. این مکانیسم، خطر بروز موارد محلی را همواره پابرجا نگه می‌دارد، حتی اگر بیماری به طور بومی در کشور وجود نداشته باشد. اهمیت این موضوع در آن است که با افزایش سفرهای بین‌المللی و تغییرات اقلیمی، احتمال مواجهه پشه‌های بومی با افراد حامل انگل مالاریا بیشتر می‌شود، و نیاز به هوشیاری دائمی را افزایش می‌دهد.

تخمین زده می‌شود که سالانه بین ۲۰ تا ۷۰ مورد مالاریا در ایالت واشینگتن ثبت می‌شود و به طور کلی حدود ۲,۰۰۰ مورد در سراسر ایالات متحده. اگرچه بسیاری از این موارد به سفر مرتبط هستند، اما اخیراً شاهد افزایش نگران‌کننده‌ای در موارد ابتلا به مالاریا در داخل کشور بوده‌ایم که نگرانی‌هایی را در مورد بازگشت احتمالی این بیماری بومی ایجاد کرده است. این افزایش، لزوم بازنگری در استراتژی‌های نظارتی و پیشگیرانه را بیش از پیش آشکار می‌سازد تا از گسترش بیماری در مناطقی که پیش از این پاک محسوب می‌شدند، جلوگیری شود. این موارد جدید نشان‌دهنده یک چالش فزاینده برای سیستم بهداشت عمومی آمریکا است.

تغییرات اقلیمی و آینده مالاریا

تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی ممکن است عامل اصلی افزایش بروز عفونت‌های مالاریای محلی باشند. انگل عامل مالاریا برای رشد و تکثیر مؤثر خود در بدن پشه، به دماهای گرم و رطوبت کافی نیاز دارد. با افزایش میانگین دمای جهانی، مناطق جغرافیایی که پیش از این برای بقای پشه‌های ناقل و چرخه زندگی انگل مالاریا بسیار سرد یا نامناسب بودند، اکنون در حال گرم شدن هستند و به تدریج به زیستگاه‌های مناسب‌تری برای این ناقلین تبدیل می‌شوند. این امر به پشه‌های آنوفل اجازه می‌دهد تا در عرض‌های جغرافیایی بالاتر، از جمله در بخش‌هایی از ایالات متحده، و در فصول طولانی‌تری از سال فعالیت داشته باشند.

تحقیقات علمی متعدد نشان می‌دهد که با گرم‌تر شدن سیاره، دامنه جغرافیایی گسترش مالاریا و سایر بیماری‌های ناقل‌بردار می‌تواند تغییر کند و موارد بیشتری از این بیماری می‌توانند در مناطقی که پیش از این عاری از مالاریا بودند، ظاهر شوند. این تغییرات اقلیمی نه تنها بر گسترش جغرافیایی پشه‌ها تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند بر سرعت چرخه زندگی انگل در بدن پشه نیز اثرگذار باشد. دماهای بالاتر می‌توانند سرعت رشد و بلوغ انگل را در پشه تسریع کرده و منجر به افزایش تعداد پشه‌هایی شوند که قادر به انتقال بیماری هستند، حتی در مدت زمان کوتاه‌تر. این وضعیت یک چالش بهداشتی عمومی جدی را به وجود می‌آورد، زیرا سیستم‌های بهداشتی در مناطق جدید ممکن است آمادگی لازم برای تشخیص، درمان و کنترل چنین بیماری‌هایی را نداشته باشند. سرمایه‌گذاری در تحقیقات آب‌وهوا و سلامت، و همچنین توسعه برنامه‌های تطبیقی، برای مقابله با این تهدیدات ضروری است.

از لحاظ تاریخی، ایالات متحده بزرگترین کشور کمک‌کننده به تلاش‌های جهانی برای مبارزه با مالاریا بوده است، که نقش مهمی در کاهش بار جهانی این بیماری ایفا کرده است. سازمان‌های بهداشت غیرانتفاعی معتبر مانند KFF این نقش حیاتی را تأیید کرده‌اند. این کمک‌ها اغلب از طریق برنامه‌هایی راهبردی مانند طرح ریاست‌جمهوری مالاریا (PMI) که توسط USAID در سال ۲۰۰۵ راه‌اندازی شد، ارائه می‌شدند. PMI بر کاهش مالاریا در کشورهای بومی متمرکز بود و با ارائه دارو، پشه‌بندهای آغشته به حشره‌کش، و آموزش‌های بهداشتی، جان میلیون‌ها نفر را نجات داده و زیرساخت‌های بهداشتی را در این کشورها تقویت کرده است. این برنامه‌ها نمادی از همکاری بین‌المللی در حوزه سلامت جهانی بودند.

اما متأسفانه، این ابتکارات حیاتی در سال‌های اخیر، زمانی که دولت ترامپ برنامه‌های کمک‌های خارجی کشور را کاهش داد، از جمله بخش عمده‌ای از فعالیت‌های طرح ریاست‌جمهوری مالاریا، ضربه سختی خورد. کاهش بودجه و پشتیبانی از این برنامه‌های حیاتی، می‌تواند عواقب جدی و بلندمدتی برای تلاش‌های جهانی مبارزه با مالاریا داشته باشد. این خطر وجود دارد که پیشرفت‌های دهه‌های اخیر در کنترل مالاریا معکوس شود و منجر به افزایش موارد بیماری و مرگ و میر در سراسر جهان گردد، به ویژه در مناطق آسیب‌پذیر. این امر همچنین می‌تواند به معنای افزایش خطر واردات موارد مالاریا به کشورهایی باشد که پیش از این بیماری را ریشه‌کن کرده‌اند، از جمله خود ایالات متحده، زیرا مرزهای جغرافیایی مانعی برای گسترش بیماری‌های ناقل‌بردار نیستند.

پاسخ بهداشتی و توصیه های ایمنی

در بخشی از تحقیقات جاری و گسترده در ایالت واشینگتن، مقامات بهداشت عمومی با وزارت بهداشت ایالات متحده همکاری تنگاتنگی دارند. هدف اصلی این همکاری، به دام انداختن و آزمایش پشه‌ها در منطقه است تا هرگونه پشه آلوده به انگل مالاریا شناسایی شود. این آزمایش‌ها به منظور ارزیابی دقیق‌تر خطر انتقال بیماری در جامعه و همچنین شناسایی مناطق خاصی که ممکن است نیاز به اقدامات کنترل آفات متمرکز داشته باشند، انجام می‌شود. شناسایی به موقع پشه‌های ناقل، گامی حیاتی در جهت هدف‌گذاری موثر برنامه‌های سم‌پاشی و جلوگیری از گزش‌های بیشتر و زنجیره‌های جدید انتقال است. این رویکرد فعالانه و مبتنی بر شواهد علمی در بهداشت عمومی، نشان‌دهنده تعهد به محافظت پیشگیرانه از سلامت جامعه در برابر تهدیدات نوظهور است.

مقامات محلی با وجود این مورد شناسایی شده، تأکید کرده‌اند که خطر ابتلا به مالاریا برای مردم ساکن در منطقه پیرس کانتی، واشینگتن، همچنان بسیار پایین است. جیمز میلر، مسئول بهداشت شهرستان تاکوما-پیرس، در بیانیه‌ای رسمی اظهار داشت: “خطر ابتلا به مالاریا در پیرس کانتی همچنان بسیار پایین است. مالاریا به طور کلی در ایالات متحده یک بیماری نادر محسوب می‌شود و اکثریت قریب به اتفاق موارد ثبت شده در ایالات متحده، پس از قرار گرفتن افراد در معرض بیماری در کشورهایی با انتقال مداوم و بومی رخ می‌دهند.” این اظهارات با هدف اطمینان‌بخشی به جامعه و جلوگیری از هرگونه وحشت بی‌مورد صورت گرفته است و بر واقعیت‌های اپیدمیولوژیک بیماری در منطقه تأکید دارد.

با وجود این اطمینان‌بخشی از سوی مقامات، مهم است که مردم اقدامات پیشگیرانه لازم را برای محافظت از خود و خانواده‌هایشان در برابر گزش پشه انجام دهند. این اقدامات شامل استفاده از دافع حشرات مؤثر حاوی موادی مانند DEET، پیکاریدین، یا روغن اوکالیپتوس لیمو است که می‌تواند به طور مؤثری پشه‌ها را دور نگه دارد. همچنین توصیه می‌شود در ساعات اوج فعالیت پشه‌ها، یعنی غروب و طلوع آفتاب، لباس‌های آستین بلند و شلوارهای بلند پوشیده شود تا سطح پوست در معرض گزش قرار نگیرد. استفاده از پشه‌بندهای خواب در مناطقی که تهویه مطبوع کافی ندارند یا محافظت در برابر پشه ناکافی است، نیز به شدت توصیه می‌شود. این تدابیر ساده اما مؤثر، نقش مهمی در کاهش خطر گزش پشه ایفا می‌کنند.

علاوه بر این، از بین بردن منابع آب راکد در اطراف خانه‌ها و محل زندگی، مانند گلدان‌های شکسته، لاستیک‌های کهنه، سطل‌های آب باران بدون پوشش، یا آب‌نماهای تزئینی بدون گردش آب، به کنترل و کاهش جمعیت پشه‌ها کمک شایانی می‌کند. پشه‌ها برای تخم‌گذاری به آب راکد نیاز دارند، بنابراین حذف این منابع، چرخه زندگی آن‌ها را مختل می‌کند. آموزش عمومی در مورد علائم مالاریا و اهمیت مراجعه فوری به پزشک در صورت بروز این علائم، به ویژه برای افرادی که سابقه سفر به مناطق آندمیک مالاریا را دارند، بسیار حیاتی است. تشخیص زودهنگام و درمان به موقع می‌تواند از پیشرفت بیماری، بروز عوارض جدی و در نهایت، جلوگیری از مرگ و میر ناشی از مالاریا پیشگیری کند. این مورد خاص در واشینگتن، یادآور این نکته مهم است که حتی در مناطقی که مالاریا ریشه‌کن شده، هوشیاری و آمادگی در برابر موارد احتمالی وارداتی یا محلی، همواره باید حفظ شود تا از بازگشت گسترده این بیماری خطرناک جلوگیری به عمل آید. همکاری بین مقامات بهداشتی، دانشمندان و جامعه، کلید اصلی در حفظ سلامت عمومی و مقابله مؤثر با چالش‌های بهداشتی در حال تحول در دنیای امروز است.

منبع: Gizmodo